Αν έπρεπε να σκιαγραφηθεί η επιστήμη, να δημιουργήσουμε μια εικόνα
της, νομίζω η παρακάτω προσέγγιση αποτελεί, για μένα τουλάχιστον, την πληρέστερη:
Υπάρχει μια πραγματικότητα πίσω από τον κόσμο που παρουσιάζεται
στα μάτια μας, πιθανώς μια πολυεπίπεδη πραγματικότητα, στην οποία τα φαινόμενα αποτελούν
τα εξώτερα επίπεδα. Εκείνο που κάνει ο μεγάλος επιστήμονας είναι να προχωρεί σε
τολμηρές υποθέσεις, σε θαρραλέες εικασίες για το ποιες είναι αυτές οι εσώτερες πραγματικότητες.
Πρόκειται για κάτι που μοιάζει με το πλάσιμο ενός μύθου (ιστορικά, μπορούμε να βρούμε τις απαρχές των ιδεών του Νεύτωνα στον Ησίοδο, περνώντας από τον Αναξίμανδρο, και τα πρώτα ψήγματα των ιδεών του Αϊνστάιν στον Αριστοτέλη και τον Παρμενίδη, περνώντας από τους Φαραντέυ, Μπόσκοβιτς, Λάιμπνιτς και Καρτέσιο). Το μέτρο της τόλμης είναι η απόσταση ανάμεσα στον κόσμο των φαινομένων και στην εικαζόμενη πραγματικότητα, στις ερμηνευτικές υποθέσεις.
Πρόκειται για κάτι που μοιάζει με το πλάσιμο ενός μύθου (ιστορικά, μπορούμε να βρούμε τις απαρχές των ιδεών του Νεύτωνα στον Ησίοδο, περνώντας από τον Αναξίμανδρο, και τα πρώτα ψήγματα των ιδεών του Αϊνστάιν στον Αριστοτέλη και τον Παρμενίδη, περνώντας από τους Φαραντέυ, Μπόσκοβιτς, Λάιμπνιτς και Καρτέσιο). Το μέτρο της τόλμης είναι η απόσταση ανάμεσα στον κόσμο των φαινομένων και στην εικαζόμενη πραγματικότητα, στις ερμηνευτικές υποθέσεις.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο, ιδιαίτερο είδος τόλμης – η τόλμη της
πρόβλεψης πλευρών του κόσμου, των φαινομένων που δεν έχουν ακόμη παρατηρηθεί αλλά
που θα πρέπει να υπάρχουν, εφόσον η εικαζόμενη
πραγματικότητα είναι (περισσότερο ή λιγότερο) σωστή, εφόσον οι ερμηνευτικές υποθέσεις
είναι (κατά προσέγγιση) αληθείς. Αυτό το ιδιαίτερο είδος τόλμης είναι εκείνο
που έχω συνήθως κατά νουν όταν μιλώ για τολμηρές επιστημονικές εικασίες. Είναι η
τόλμη μιας εικασίας που διακινδυνεύει πραγματικά κάτι: να υποβληθεί σε δοκιμασία
και να αναιρεθεί, να έλθει σε σύγκρουση με την πραγματικότητα.
Συνεπώς, η πρόταση μου ήταν, και είναι, ότι αυτή η δεύτερη τόλμη, μαζί με την ετοιμότητα για αναζήτηση δοκιμασιών και αναιρέσεων, είναι εκείνη που ξεχωρίζει την «εμπειρική» επιστήμη από τη μη επιστήμη και ιδίως από τους προεπιστημονικούς μύθους και από τη μεταφυσική.
Η παραπάνω θέση αποτελεί ένα απόσπασμα του βιβλίου: Η «Εντολή»του Γαλιλαίου, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης του Edmund Blair Bolles, σε μετάφραση του Διονύση
Γιαννίμπα.
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι,
ίσως, η λογοτεχνική απόδειξη ότι η επιστημονική γραφή μπορεί να είναι ζωντανή,
και ειδικά η ιστορία της επιστήμης, απολαυστική και κάθε άλλο παρά στεγνή και άνοστη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου