Στη huffingtonpost.gr γράφω για το λάθος στην εκπαίδευση.
Όταν πριν μερικά χρόνια δίδασκα τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα σε μια τάξη γυμνασίου, ένας μαθητής μου δε μπορούσε να αντιληφθεί την έννοια των ίσων δυνάμεων (κατά μέτρο) που αναπτύσσονται μεταξύ δυο σωμάτων τα οποία αλληλοεπιδρούν. Του φαινόταν εντελώς παράλογο για παράδειγμα ένα μήλο που πέφτει ελεύθερα να ασκεί την ίδια δύναμη στη γη με αυτή που του ασκεί η γη, αλλά τελικά να υποθέτουμε ότι το μήλο προσεγγίζει τη γη και όχι το αντίθετο λόγω μικρότερης μάζας. Μετά την πρώτη ανάλυση ο μαθητής εξακολουθούσε να αντιλαμβάνεται την έννοια με λάθος τρόπο.
Αφού προσεγγίσαμε το θέμα βαθύτερα με παραδείγματα εξακολουθούσε να έχει επιφυλάξεις και ταμπουρωμένος στη δική του αλήθεια, φτάσαμε να συζητάμε το θέμα 70 λεπτά. Οι υπόλοιποι μαθητές προσπαθούσαν με τη σειρά τους να επιχειρηματολογήσουν βοηθώντας στην κατανόηση. Τελικά, ο μαθητής πείσθηκε -ενδεχομένως- για την ορθότητα της επιστημονικής προσέγγισης. Ίσως αυτά να ήταν τα 70 πιο «παιδαγωγικά» λεπτά μου, τα οποία οφείλονταν στην εγωιστική επιμονή του μαθητή, την υπομονή των υπολοίπων και ενδεχομένως της δικής μου παιδαγωγικής προσέγγισης. Παρακάμπτοντας το γνωστικό κομμάτι και την επιστημονική ορθότητα, αυτό που είχε σημασία εκείνη τη στιγμή ήταν ο τρόπος αντιμετώπισης του λάθους και η φυσιολογική αποκατάστασή του.
Το λάθος ορίζεται ως ένα σύνολο στοιχείων, γεγονότων ή και πράξεων τα οποία απέχουν από την αλήθεια. Για να ασχοληθούμε με την ουσία του λάθους θα πρέπει να έχει προϋπάρξει δράση, να είναι ένα λάθος προσπάθειας και όχι αποτέλεσμα που προέρχεται από αδράνεια ή νωχελικότητα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου