Η ομιλία του
Τσαρλς Λιντμπίτερ αναφέρεται στην εκπαίδευση των παιδιών στις φτωχές περιοχές
του Ρίο. Πριν προκαταβάλεις τις σκέψεις σου θα σου πω ότι θα βρεις πολλά κοινά
στοιχειά με την ελληνική πραγματικότητα. Όχι στις υλικοτεχνικές υποδομές, εκεί είναι
χειρότερα, αλλά σε επίπεδο εκπαιδευτικής
νοοτροπίας – εμπειρίας είναι μικρές οι διαφορές.
Αυτό που βαριέσαι να πας στο σχολείο επειδή δεν υπάρχει τίποτα δημιουργικό, ε, μάντεψε, το ίδιο ισχύει κι εκεί. Αλλά το παλεύουν όταν τους προσφερθεί κάτι διαφορετικό, με εκπαιδευτικά κίνητρα, με ανταμοιβές, κάπως άναρχα σε σχέση με το κλασικό σύστημα εκπαίδευσης. Αυτή την εμπειρία του μοιράζεται ο Τσαρλς Λιντμπίτερ και είναι μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, είναι κάτι που λειτουργεί στην πράξη, δεν είναι θεωρητικό, σκέψου το.
“Φανταστείτε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ξεκινάει με ερωτήματα, όχι από τη γνώση που πρέπει να μεταδοθεί, ή ξεκινάει με παιχνίδι, όχι με ένα μάθημα, ή ξεκινάει από την αρχή ότι θα πρέπει να συμμετέχουν πρώτα οι άνθρωποι πριν να μπορέσεις πιθανώς να τους διδάξεις.”
“... Και φυσικά αυτό είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. Και φυσικά αποφέρει σπουδαία πράγματα. Φέρνει δεξιότητες και μάθηση και ανάγνωση. Αλλά επίσης λεηλατεί και την φαντασία. Λεηλατεί την όρεξη. Λεηλατεί την κοινωνική εμπιστοσύνη.” Αναφερόμενος στο σημερινό σύστημα εκπαίδευσης.
Μετά:
Ο Κεν Ρόμπινσον, η αποκλίνουσα σκέψη και μια ιστορία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου